مهارت اول: ترغیب

1. به آنچه که دوست دارید، توجه کنید.
2. به چگونگی احساسی که دارید توجه کنید.
3. احساس خود را بیان کنید. (مثلا بگویید: "من احساس می کنم... که شما...")
4. به چگونگی پاسخ دادن فرزندتان توجه کنید.

نتایج

کودکان یاد میگیرند تا برای آن چیزی که هستند و آن چیزی که انجام میدهند ارزش قائل شوند. والدین برای پرورش و رشد نقاط قوت کودکان ارزش قائل می شوند و نقاط قوت آنها را کشف می کنند.

یک والد اولین و مهمترین معلم هر کودک است. کودکان از والدینشان، اطلاعات مهمی را در مورد خودشان کسب می کنند. باور و رفتار کودکان نسبت به خودشان به میزان زیادی تحت تاثیر واکنش های والدین قرار دارد. هنگامی که وادین به فرزندانشان اعتماد می کنند، کودکان اعتماد به نفس پیدا می کنند. در مجموع بچه هایی که احساس خوبی نسبت به خودشان دارند، احساس خوب یهم نسب به دیگران دارند و به آسانی با آنها ارتباط برقرار می کنند. آنها به یادگیری مهارت های تازه علاقه دارند و بهتر می توانند با چالش های زندگی کنار بیایند.

"ترغیب"  مهارت اجتماعی شدن ارتباط با خود و دیگران است. والدین با استفاده از ترغیب یاد می گیرند که از توانایی های فرزندشان قدردانی کنند. ترغیب به والدین، راهی را برای بیان احساسات خوبشان نسبت به فرزندشان ارائه می دهد. همچنین این مهارت به والدین کمک می کند تا تلاشهای فرزندشان را علی رغم اشتباهاتی که در رفتار یا یادگیری از آنها سر می زند، بازشناسی کنند. والدین با کسب این مهارت، نسبت به نقاط قوت و توانایی های خویش نیز هشیار می شوند و وقتی مورد ترغیب دیگران واقع می شوند، نسبت به خودشان احساس بهتری خواهند داشت.

گام های مهارت ترغیب:

1. به آنچه که دوست دارید توجه کنید.

در این مرحله والدین باید به دقت به فرزندشان نگاه کنند و رفتار او را مورد بررسی و مشاهده قرار دهند. هنگامی که کودکان سعی کنند تا کاری تازه انجام دهند یا کاری را برای سایرین انجام دهند، والدین می توانند با استفاده از ترغیب، قدردانی خود را نشان دهند. برای کودکان دانستن اینکه مورد پذیرش والدین قرار گرفته اند، سود زیادی در بر خواهد داشت. والدین می توانند از عبارت هایی مثل " او خودش لباس هایش را انتخاب می کند"، " او سعی می کند رختخوابش را مرتب کند"، یا " فرزند من با برادر کوچکش، با مهربانی صحبت می کند" استفاده کنند.

گاهی لازم است که والدین با دقت یک رفتار مثبت و کمک رسان را از جنبه های ناکام کننده و عصبانی کننده آن تفکیک کنند. به عنوان مثال، هنگامی که کودکی به منظور کمک کردن برای جمع کردن ظروف و شستن آنها، ظرف آب را به کف زمین می ریزد، والدین باید با وجود ایجاد در هم ریختگی، احساس کمک رسانی کودک را بازشناسی کرده و از تشریک مساعی او قدردانی کنند. بنابراین والدین می توانند بگویند: " من میفهمم که چقدر فرزندم دوست دارد تا بخشی از تمیز کردن سفره ی شام را بر عهده بگیرد." به یاد داشته باشید که می توان آبی را که روی زمین ریخته با یک اسفنج تمیز کرد، ولی برای احساس آسیب دیده کاری نمی توان کرد. بهترین زمان برای استفاده از ترغیب، هنگامی است که کودک شروع به انجام کاری می کند که والدین خواهان انجام آن هستند، این کار به تداوم تحول جنبه های مثبت کودک کمک می کند.

2. به چگونگی احساسی که دارید توجه کنید.

همه ی والدین طیف وسیعی از احساسات را به هنگام تربیت و پرورش فرزندانشان تجربه می کنند. همچنین آنها ممکن است برای جدا کردن احساساتی نظیر هیجان یا رضایت از احساس ناکامی یا اضطراب دچار مشکل شوند. بنابراین به خود یک دقیقه وقت بدهید تا به چگونگی احساس خود فکر کنید و روش مثبتی را برای بیان احساس خود به فرزندتان پیدا کنید.

" من دوست دارم که تو را ببینم که ..."، " من احساس غرور، شادی، رضایت و آسودگی می کنم وقتی...". بیان احساساتی مثل " من احساس خوبی دارم"، " من احساس بدی دارم" به کودکان کمک می کند تا احساساتشان را در مورد تلاش، موفقیت و تحقق اهداف خود مشخص کنند.

3. احساس خود را بیان کنید (من احساس می کنم... که شما...)

هنگامی که به کودکان می گوییم که به کارهای خوبی که انجام می دهند توجه داریم، آنها یاد می گیرند که از بهترین رفتارهایشان قدردانی کنند. کودکانی که با خودشان راحت هستند و احساس ترغیب شدن دارند، فرصت خودشکوفایی بالایی دارند. والدین باید آنچه را که می بینند و چگونگی احساس خود در مورد آن کار را بیان کنند و سعی کنند که صادقانه و به طور خاص و خالص عمل کنند. به عنوان مثال بگویند: " از اینکه کتابتو به برادرت دادی تا بهش نگاه کند، خوشم اومد"، " لذت می برم وقتی می بینم که داری دویدن با قدم های منظم را یاد می گیری"، " خیلی خوبه که می بینم داری پریدن از روی طنابو تمرین می کنی"، " خوشحالم که میبینم که اینقدر از نقاشی کشیدن لذت می بری"

4. به چگونگی پاسخ دادن فرزندتان توجه کنید.

قسمت مهم این گام، توجه والدین به واکنش های فرزندشان می باشد. بعضی از بچه ها ممکن است کنجکاو، برخی خجالتی و برخی مظنون باشند. اکثر بچه ها از بذل توجه والدین به آنها و وقت گذاشتن آنها برای تبادل کلامی، راضی و خشنود هستند.

خلاصه

به خاطر داشته باشید که آنچه حائز اهمیت است، رفتار بیرونی کودک نیست، بلکه مهم آنست که کلمات ترغیب کننده ای که والدین به کار می برند، به کودک کمک کند که احساس درونی خوبی در مورد کاری که انجام می دهد یا چیزی که می گوید داشته باشد. با اعمال توجه به این روش مثبت، یک والد به فرزندش یاد می دهد که احساس ترغیب شدن داشه باشد. شایان ذکر است که برای ترغیب شدن باید به نکات زیر توحه کرد:

• ترغیب باید متناسب با رفتار باشد.
• به هنگام ترغیب نباید افراط یا تفریط شود.
• باید به هنگام ترغیب رفتار مطلوب را توصیف کرد.
• به هنگام ترغیب باید از برچسب زدن تا حد امکان اجتناب شود.